چهارده سال...

رستنی‌ها کم نیست

من و تو کم بودیم

خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم

گفتنی‌ها کم نیست

من و تو کم گفتیم

مثل هزیان دم مرگ از آغاز چنین درهم و برهم گفتیم

دیدنی‌ها کم نیست

من و تو کم دیدیم

بی‌سبب از پاییز،

جای میلاد اقاقی‌ها را پرسیدیم

چیدنی‌ها کم نیست

من و تو کم چیدیم
وقت گل دادن عشق روی دار قالی

بی سبب حتی پرتاب گل سرخی را ترسیدیم

خواندنی‌ها کم نیست

من و تو کم خواندیم

من و تو ساده‌ترین شکل سرودن را در معبر باد

با دهانی بسته وا ماندیم

من و تو کم بودیم

من و تو اما در میدان ها

اینک اندازه‌ی ما می خوانیم

ما به اندازه‌ی ما می‌بینیم

ما به اندازه‌ی ما می‌چینیم

ما به اندازه‌ی ما می‌گوییم

ما به اندازه‌ی ما می‌روییم

من و تو کم نه که باید شب بی‌رحم و گل مریم و بیداری شبنم باشیم

من و تو خم نه و در‌هم نه و کم هم نه که می‌باید با هم باشیم

من و تو حق داریم

در شب این جنبش

نبض آدم باشیم

من و تو حق داریم

که به اندازه‌ی ما هم شده با هم باشیم .

شهیار قنبری

بیاد یگانه برادرم شهرام که در چنین روزی داستان زندگیش به پایان رسید . یاد و خاطره اش تا روزی که زنده ام در قلبم خواهد ماند. شهرام عزیزم, نازنینم یادت گرامی و روحت شاد .